Joan August Dominik Ingres

O RYSUNKU

Rysunek — jest to uczciwość sztuki.

Rysować to nie znaczy po prostu odtwarzać kontury, rysunek nie polega jedynie na kresce: rysunek — to również wyraz, forma zewnętrzna, płaszczyzna, modelunek. Patrzcie, ile po tym wszystkim pozostaje!

Rysunek obejmuje trzy ćwierci i pół tego, co stanowi malarstwo. Gdybym musiał umieścić szyld nad niemi drzwiami, napisałbym; Szkoła rysunku, i jestem pewny, że wychowałbym malarzy.

Rysunek zawiera w sobie wszystko oprócz koloru.

Trzeba wciąż rysować, rysować oczami, gdy nie można ołówkiem. Dopóki kontrola wzrokowa nic będzie szła w parze z praktyką, nie stworzycie nic prawdziwie dobrego.

Gdybym mógł zrobić z wszystkich was muzyków, zyskalibyście jako malarze. Wszystko jest harmonią w naturze; trochę za wiele lub trochę za mało: rozstraja gamę i daje fałszywą nutę. Trzeba dojść do tego, aby śpiewać ołówkiem lub pędzlem równie czysto i dobrze jak głosem. Czystość form równa się czystości dźwięków.

Studjując naturę, zwracajcie uwagę przede wszystkim na całość. Badajcie ja i ją tylko badajcie. Szczegóły są to mali zarozumialec, których trzeba nauczyć rozumu. Forma szeroka i jeszcze raz: sze­roka. Forma: ona jest podstawa i warunkiem wszystkiego. Nawet dym należy wyrazić kreską.

Trzeba widzieć w modelu stosunki wielkości w tym leży cały jego charakter. One to, te stosunki wielkości, winny was uderzać do żywego i równie żywo je odtwarzajcie. Tężeli, zamiast iść za tą me­todą, postępujecie po omacku, jeżeli szukacie na papierze, nic zrobicie nie wartościowego.

Miejcie całkowicie w oczach, w myśli figurę, którą chcecie przedstawić, a wykonanie niech będzie tylko oddaniem tego wyobrażenia, posiadanego już i określonego.

Rysując figurę, starajcie się przede wszystkim dobrze uchwycić jej typ, dobrze scharakteryzować jej ruch. Nie potrafię nigdy za­du/o wam powtarzać, że ruch to życie.

Im linie je i formy są prostsze, tym więcej jest piękna i siły. Dzieląc formę, osłabiacie ją: tak samo, jak przy dzieleniu każdej rzeczy.

Jeżeli przede wszystkim wielkie, zasadnicze linie me są w charakterze, dochodzimy do oddania tylko wątpliwego podobieństwa.

Budując jakąś figurę, nie sklecajcie jej kawałkami. Budujcie wszystko jednocześnie i — jak słusznie mówią — rysujcie »całość«.

Nie usiłujcie wyuczyć się robienia piękna: trzeba je znaleźć w swoim modelu.

Piękne formy — jest to rytm płaszczyzn i okrągłości. Piękne formy - są te, które posiadają moc i pełność i w których szcze­góły nie rozrywają wielkich mas. Formom należy dać zdrowie.

Doskonałość formy odnajduje się przy kończeniu pracy. Niektó­rzy zadowalają się w rysunku sentymentem i gdy oddadzą sentyment, są już zadowoleni.

Rafael i Leonardo da Vinci są dowodem, że uczucie i precyzja mogą iść w parze.

Praca nasza co do materiału różni się od pracy rzeźbiarzy, mimo to jednak powinniśmy robić malarstwo rzeźbiarskie.

Malarz ma słuszność, siląc się na subtelność w obrazie, ale powinien z nią łączyć siłę, która bynajmniej subtelności nie wyklucza. Całe malarstwo polega na rysunku silnym i jednocześnie subtelnym. Niech sobie mówi, co kto chce, polega ono tylko na rysunku wartym, wyniosłym, pełnym charakteru, nawet wtedy, gdy chodzi o obraz, który ma działać wdziękiem. Wdzięk sam nie wystarcza, niemniej poprawny rysunek. Trzeba więcej: trzeba, żeby rysunek dawał pełnię formy i ją zamykał.

czytaj dalej - następna

strony: [1 Ingres portrety] [2 Ingres portrety] [3 Ingres portrety] [4 Ingres portrety] [5 Ingres portrety] [6 Ingres portrety] [7 Ingres portrety] [8 Ingres portrety] [9 Ingres portrety]